االکترود های روپوش دار
شناخت الکترود مناسب از جمله عوامل مهمی است که باعث ایجاد یک جوش با کیفیت مناسب می گردد. الکترود های روپوش دار (Welding Electrodes) یکی از انواع مواد مصرفی پر کننده در فرآیند جوشکاری قوس الکتریکی با الکترود روپوش دار دستی (SMAW) محسوب می شوند.
الکترود های روپوش دار Welding Electrodes
جوشکاری قوس الکتریکی برای اولین بار و با الکترود ذغالی در سال ۱۸۱۱ میلادی انجام شد و ۷ سال بعد، یعنی در سال ۱۸۸۸ میلادی، الکترود ذغالی با یک میله فولادی لخت جایگزین گردید. کیفیت اتصال به مراتب از قبل بهتر شده بود، اما ورود گازهای موجود در اتمسفر، به ویژه اکسیژن و نیتروژن به صورت غیر قابل کنترل به داخل مذاب جوش و تاثیرات متالوژیکی و مکانیکی آنها، کیفیت درونی جوش را به سبب تردی و سختی و شکنندگی بیش از حد و نیز وجود حفرات گازی داخلی، به شدت کاهش می داد. علاوه بر آن، قطع و وصل شدن های قوس، حالتی ناپایدار پدید آورد که برای این منظور، به یک جوشکار با مهارت های بالا نیاز بود. در ضمن جرقه های جوشی که به اطراف پاشیده می شد، کیفیت سطح فلز و ایمنی جوشکار را به خطر می انداخت
از این رو در سال ۱۹۰۴ برای نخستین بار در سوئد، روپوشی از آهک همراه با افزودنی های دیگر به روی مفتول فلزی لخت چسبانده شد که مشکلات گفته شده را تا حدی کاهش داد. این فرآیند تا سال ۱۹۵۰ سیر ترقی خود را پیمود تا در این دهه، شناخت نسبتا کاملی از رو پوش ها و مزایا و محدودیت های هر کدام به دست آمد.
Hi, this is a comment.
To get started with moderating, editing, and deleting comments, please visit the Comments screen in the dashboard.